still ill

Εξώστης

Λιγομίλητοι και σκυφτοκέφαλοι.Μετρημένοι στη φιλία.Αυτό τούς έδεσε,παρά τις διαφορές τους.
Ο πρώτος,ξένος με οτιδήποτε ελληνικό.Η νοοτροπία,οι συμπεριφορές,το φως.Ασφυκτιούσε.Ήθελε να φύγει για την Αγγλία.Είχε ένα έμφυτο ταλέντο στη γλώσσα.Του πήγαινε,άλλωστε.Έβρισκε τη μουσικότητα μόνο σε αγγλικούς στίχους ποιητών.Και τα τραγούδια που άκουγε περιείχαν μόνο τέτοιους.
Ο δεύτερος,υπερήφανος για την ταπεινή καταγωγή του από ένα μικρό χωριό.Η ελληνική φύση αποτελούσε το κυρίαρχο σκηνικό στις ονειροπολήσεις του.Τον έλκυε το λαϊκό,το πηγαίο.
Τα αγγλικά του,άθλια.Και τι να τα κανε;Ό,τι αγαπούσε περισσότερο,ήταν γραμμένο στη γλώσσα του.
Ακόμα και οι πληγές τους ήταν διαφορετικές.
Μια γυναικεία μορφή,μόνιμα χαραγμένη στον έναν,προσέδωσε αταραξία στη θλίψη του.Τον άλλον,συχνά ξελόγιαζαν υγρά μάτια.Χανόταν για μέρες.Όταν επέστρεφε,ήταν κάποιος άλλος με δύσκολο γέλιο.
Τους ένωνε η αγάπη τους για τη ρούσικη λογοτεχνία.Ο Ρασκόλνικοφ και ο Ραζουμίχιν σε ένα μικρό δυάρι του Κολωνού.
Και ο Μorrissey."I'm glad you 've waited.I'm so glad you 've waited",τους είπε ένα βράδυ στο Ρόδον.Χαμογέλασαν ειρωνικά,τους άρεσε,όμως,αυτό το 'ευχαριστώ'.Γι'αυτούς που μένουν.Και περιμένουν.
Για λίγο οι δρόμοι τους χώρισαν.Συναντιόνταν μέσα σε αναμνήσεις,στις σκοπιές τους.Αrmy dreamers είκοσι κάτι ετών.
Τελικά ο ένας έφυγε.Όχι για την Αγγλία.Λίγα λουλούδια,σκεπασμένα από τη σκόνη της λεωφόρου,τον αποχαιρέτισαν στο ταξίδι του.
Somehow life got shorter.
Και γιατί δεν μπορώ να το γράψω στα ελληνικά αυτό,γαμώ το;

posted by still ill @ 6:35 AM